Gisteren een dagje Berlijn samen met An-Katrien, naar een event van Hunkemöller waar ik jullie later deze maand nog alles over vertellen. M’n instagram zal natuurlijk al wel alles verklappen, maar toch heb ik nog heel wat leuke details over de nieuwe ambassadrice van HKM.
Gisteren was het ook wéér tijd voor Pink Ambition. Ja hoor, we waren ondertussen al zo’n drie maanden aan het filmen. Bijzonder gek, want als ik alles optel gaan we al bijna naar een jaartje opnames voor de serie. Deze keer wordt Pink Ambition voor mij persoonlijker. Ik ben zelf écht super benieuwd, vooral naar jullie reacties. Ik ben zo’n onzeker ding, dat zich vooral reacties aantrekt. In alle eerlijkheid ben ik de persoon die telkens op Twitter reacties zit te lezen. Op woensdag kijk ik bewust niet naar de aflevering, enkel wanneer m’n vriendinnen me overtuigen om écht samen te kijken met heel wat flessen wijn – en ja natuurlijk zoute chips met ribbels.
Personal stuff
Terug naar de kern nu: In Pink Ambition vertel ik mijn verhaal. Het verhaal dat niet altijd even leuk en positief zal zijn. De wereld waarin we leven is allesbehalve roze, maar ik probeer mijn dagelijks op dit moment zo rooskleurig mogelijk te maken. Ik ben geen fan van de kleur roze, maar ik bedoel het dan vooral op het feit dat ik écht op zoek ga naar positieve dingen. Het is altijd makkelijker – zeker als je Yentl Keuppens als naam hebt – om ervaringen en herinneringen om te schakelen naar iets negatiefs. Iets je onzeker maakt of iets waardoor je complete week naar de vaantjes is. Die onzekerheid wil ik tegengaan. Ik wil durven én doen. Vooral de combinatie van durven en doen is een must. Ik heb ergens voor mezelf een pad uitgestippeld, waarvoor ik wil gaan. En dat op een gezonde manier.
Pink together!
Daarover kom je alles te weten tijdens de afleveringen van Pink Ambition, maar ook hier op de blog ga ik jullie meer en meer persoonlijkere verhalen willen vertellen. Zodat we samen kunnen gaan naar een gelukkiger én minder onzeker leven. Want ja, soms zijn we nu eenmaal te hard voor elkaar. Te hard zonder je het soms beseft. Te hard waardoor woorden extra pijnlijk kunnen zijn. En wondes voor het leven nalaten. En daar moet een klein rooskleurig stipje zijn, waardoor een weer een lach op ieders gezicht komt.
Overmorgen weer tijd voor mode, maar vooral bedankt aan iedereen om dit eventjes te lezen en hopelijk ook ergens te begrijpen. Veel kijkplezier en jawel Twitterplezier natuurlijk ook.
