Twijfelen kan ik als de beste. Gezonde twijfels over twijfel zeg ik altijd. De twijfels over mezelf, die me jarenlang in de ban hielden. De twijfels over mezelf door een negatief zelfbeeld, die mijn leven in een soort van Nintendo game lieten veranderen. De controle over mijn complete leven zorgde bijna voor een game over.
Mijn gedachtes. Mijn gevoelens. Mijn dromen. Als jong meisje met enorm veel voedselallergiën is het niet makkelijk om totaal niet met eten bezig te zijn.
Toch werd met eten bezig zijn een obsessie. Een vorm van controle die ik op mijn eigen lichaam kon toepassen. Perfectionisme en prestatiedrang werden gecombineerd met de drang om niet meer te moeten eten. Laat staan te voelen of na te denken.
Mezelf opsluiten en al mijn dromen opbergen gebeurden uit zichzelf.
De eetstoornis kon ik op m’n eentje niet meer aan, waardoor ik na twee keer opnieuw werd opgenomen. Ik herinner me niets meer van die periode, enkel het cijfer 25 op de weegschaal en de 11 weken in de rolstoel. Mijn licht ging uit, maar door mijn vrienden en familie kon dat licht opnieuw zijn weg vinden. Enkele jaren geleden vocht ik eindelijk terug en besloot ik voor mezelf mijn doelen na te streven. Weekendwerk combineren met m’n studies Journalistiek, Copywrite en Scenario deden me goed, daarnaast was m’n eindwerk op school m’n allereerste blog waarin ik begon te sleutelen aan mezelf: Wie ben ik? Wat is mijn stijl? Waar sta ik zelf achter?
Vanaf dat moment nam mijn leven opnieuw een sneltrein. Deze keer de trein in de goeie richting. Het leven opnemen waar ik het zelf had stilgelegd. Durven dromen. Durven genieten. Durven mezelf bloot te geven. Ja hoor, ik heb getwijfeld of ik dit jarenlange masker zou afzetten. Maar eerlijk is eerlijk: ik leef niet op een roze wolk, sta nog elke ochtend om zes uur op met de gedachtes dat eten goed voor me is en ja, ik blijf kampen met letsels uit mijn donkere periode. Maar goed, momenteel ben ik super gelukkig: ik heb handenvol werk dat ik eveneens doodgraag doe, ik heb de meest fantastische vriendengroep rond me en ik heb terug twee gelukkige ouders die me wanneer dan ook steunen. Met een bang hartje vertel ik vanavond in Pink Ambition over mijn anorexia en de onzekerheid die tot de dag van vandaag me parten zal spelen. Ik blijf vechten, maar vooral genieten. Van elk moment, van alle kansen en vooral van alle positieve dingen die vanaf nu op m’n pad komen. En vooral: een dikke merci voor alle lieve schatten die me steunen <3
Don’t look back, you can never look back. I’m gonna leave my tears behind me.
